Onwil of onkunde?
Een diepe zucht ontsnapt aan mij, wanneer ik een mail van een inmiddels goede vriendin uit België lees. Een mail die bij mij oproept dat ik haar zo graag zou willen helpen, maar ook een gevoel van opluchting. Opluchting, omdat ik niet de enige ben met deze frustraties.
Zelf ben ik moeder van 3 opgroeiende kinderen, waarvan de oudste zoon ernstig chronisch ziek is (NeuroFibromatose type 1). Vanwege die ziekte heeft hij ontelbare operaties aan zijn hoofd moeten ondergaan met diverse complicaties. Mijn vriendin heeft 4 opgroeiende kinderen, waarvan de jongste dochter door dezelfde ziekte is getroffen en vanwege complicaties vanaf haar borstkast verlamd is geraakt. Daarmee houd ik de beschrijving nu erg beperkt, maar het geeft een kleine indruk van waar we mee te maken hebben.